Vind er niets aan!

De één is twaalf geworden. De ander dertien. Ze geven een ‘fuif’. Hij is uitgenodigd. Daar vind ik niets aan. Hij is nog maar tien.

Vrijdagavond, bijna half acht. Schone kleren, tanden gepoetst en haren okay. Met z’n tweeën in de auto. Ik breng hem weg naar zijn eerste fuif. Hij heeft er hartstikke veel zin in. Ik vind er niets aan. Tien is toch geen leeftijd voor een fuif. ’s Avonds!

Natuurlijk zeg ik niet dat hij niet mag. Het is supertof dat je uitgenodigd wordt. Zeker als er twee van groep acht een feestje geven en jij uit groep zeven ook mag komen. Gelukkig zitten groep zeven en acht samen in één klas, dus hij kent ook de ‘grote’ jongens en meiden. En ik ben blij dat ook alle kinderen uit groep zeven uitgenodigd zijn.

Ga ik nu wel of niet mee naar binnen? Is het stom om als mama mee naar binnen te gaan? Natuurlijk ga ik mee naar binnen! Ik wil zien waar ik hem achterlaat. Het is niet bij iemand thuis; het is ‘op locatie’! Met een echte deejay, discolampen en rook uit zo’n apparaat. Het feest voor mijn twaalfde verjaardag kan ik me niet herinneren. Het was zeker weten geen discofeest.

Nu zit ik hier te wachten. Achter mijn laptop. Zoonlief wordt door zijn papa opgehaald. Zou hij het leuk gehad hebben? Smaakt het al naar meer? Ik ben nieuwsgierig. Welke uitgaansgenen heeft hij geërfd? De zijne of de mijne?

Afbeelding via Google.

© Margo Hermans, maart 2014

Note: voor het eerst gepubliceerd op 23 maart 2014 op mijn vorige website.