Een uurtje om te koesteren

Een dinsdagmiddag, tussen twaalf en één. In de zon op een terras. Lunchen in goed gezelschap. Het maakt me blij.

Wat heb ik haar gemist. Al die jaren dat ze in het buitenland woonde. Bijna zeven jaar lang. Het ging van elkaar vaak zien en veel leuke dingen doen naar af en toe eens horen, soms een sms’je, veel e-mailen en tijdens haar jaarlijkse vakantie in Nederland elkaar één of twee keer zien. Afscheid nemen, ik vond het altijd moeilijk. Telkens weer.

En nu woont ze alweer een tijdje in Nederland! Niet om de hoek. Maar zeker niet ver weg. Sinds een paar maanden werkt ze gewoon in dezelfde stad als ik! Hoe fijn is dat! We hebben afgesproken dat we, zolang ze in deze stad werkt, één keer in de maand samen lunchen. Vandaag was het weer zover.

Wat hadden we geluk! Echt zo’n mooie dag in het voorjaar. Een plekje op het terras uit de wind en met onze neus in de zon. Een goeie cappuccino, een watertje en een broodje. Af en toe even ogen dicht en genieten van de zonnestralen. Praten hoeven we niet altijd. Het gezelschap van elkaar voelt goed. Een vriendschap die al jaren bestaat.

Een uurtje samen met haar, één keer in de maand. Niks bijzonders. Niets ingewikkelds. Een uurtje waar we beiden elke maand naar uitkijken. Een waardevol uurtje. Een uurtje om te koesteren. Een vriendschap om te koesteren.

Afbeelding gevonden via Google.

© Margo Hermans, 2014