Oe was ’t oôk wir?

Nepwimpers uiteraard weer opgeplakt door manlief. Zwarte lippen, een piercing aan mijn neusvleugel, zwart gelakte nagels en een pruik in ‘alle kleuren van de regenboog’. Klaar voor het leutfeest. Zoonlief – elf – wil me liever niet aankijken: “Zo lijk je echt niet op mijn mama”. Ook dag twee is hij dezelfde mening toegedaan.

Als ik op dag drie aan hem vraag wat er dan zo erg is aan mijn carnavalslook, zegt hij: “Alles”. Wat hij niet weet, is dat ik met dit carnavalsuiterlijk ontzettend dicht ‘mijn  look’ van zo’n dertig (…!!!) jaar geleden benader: New Wave.

“Oe was ’t oôk wir”? In die New-Wave-periode droeg ik superstrakke zwarte broeken, zwarte schoenen met enorme smalle punten, zwarte truien en een zwarte jas. Op een gegeven moment zelfs geen oorbel, maar een veiligheidsspeld door mijn oor. Haren kort boven mijn oren, rest getoupeerd en een flinke lok voor mijn oog. Met kohlpotlood zwarte lijnen rond mijn ogen, veel mascara, donkeraubergine lippenstift op mijn lippen en natuurlijk zwart gelakte nagels.

Foto’s van mij van toentertijd zijn er bijna niet. Slechts eentje; een pasfoto van in ‘mijn beginperiode’. Twee jaar later was de New-Wave-look volledig verdwenen en haalden mijn ouders opgelucht adem.

Nu ik zo’n dertig jaar later mezelf deze stoere look weer een paar dagen aanmeet, voelt het als een vertrouwd jasje om me heen. Ook dag drie van carnaval zal zoonlief mij niet willen aankijken…

Alaaf!

Foto’s in eigen beheer.

© Margo Hermans, februari 2015