Helft van de Zeeuws-Vlaamse Marathon

Voor de zevende keer stond de Marathon Zeeuws-Vlaanderen op de agenda. Voor mij de zesde keer dat ik deelnam: één keer vijf kilometer afwachtingsloop; drie keer estafette met z’n vieren; en nu voor de tweede keer estafette met z’n tweeën.

Zon stond weer hoog aan de hemel; temperatuur was aangenaam om in te lopen. Om elf uur klonk het startschot in Terneuzen. Weg waren de marathonlopers! Kippenvelmomentje!  Twintig minuten later was het de beurt aan de estafettelopers. Mijn loopmaatje nam de eerste helft voor haar rekening.

Net buiten Terneuzen stopten onze chauffeur en ik om haar aan te moedigen. We zagen haar al van ver aankomen. Knalroze, daar keken we niet naast! Klappen, juichen, en weg was ze. Toen we terug naar de auto liepen, werden we staande gehouden door Omroep Zeeland. Ik ben er niet zo’n fan van om geïnterviewd te worden… maar vooruit.

We vervolgden de autoroute en spotten mijn loopmaatje bij het oversteken van de weg. Gauw sprong ik uit de auto om haar te fotograferen. Bingo! Zwevend op de foto! Bij wisselpunt één hoefden we niet te zijn; we reden gelijk door het tweede.

Marathonlopers passeerden; de meesten van hen keken nog vrij ontspannen. Ook de rappe estafettelopers kwamen al voorbij. Mijn loopmaatje had uitgerekend over de afstand – iets minder dan een halve marathon – 1 uur en 52 minuten te lopen. Vanaf 1 uur en 45 minuten vond ik het spannend worden. Wanneer zou ze er zijn? Sneller dan uitgerekend was ze er! Op 1 uur en 50 minuten nam ik het startnummer van haar over.

Snel uit de menigte weg; het schelpenpad van de Fortenroute op. Wat is er veel wind vandaag! Ik zie op mijn hardloophorloge dat ik echt mijn tempo moet laten zakken, anders houd ik het geen 21 kilometer vol. Zodra ik op het asfalt loop is de beschutting van de struiken weg; met de wind op kop zakt mijn tempo vanzelf… Een binnendijkje zorgt voor enige luwte en dat is fijn. Maar linksaf over de kinderkoppen is het wederom zwaar. Een loopmaatje komt voorbij en zegt dat ik kan aanhaken. Samen lopen we Heikant binnen. Daar zie ik mijn ouders bij de drinkpost staan; voor het eerst zijn ze aanwezig bij een hardloopevenement waaraan ik deelneem. Dit is wel een momentje!

In Heikant kom ik mijn loopmaatje tegen waarmee ik in 2014 de Marathon van Zeeuws-Vlaanderen gelopen heb; hij loopt nu de hele. Tijdens het passeren doen we een soort van high-five. Het tovert een grote glimlach op mijn gezicht. Enkele meters verder word ik opgewacht door een ander maatje. Zij heeft beloofd het rondje Heikant samen met mij te lopen; ze houdt mijn tempo aan en praat tegen me. Heerlijk om even afgeleid te worden!

Daarna volgen vele kilometers over onverhard terrein: graspaden, zandpaden en bospaden. Hoe dan ook, opletten waar je loopt… Toen mijn horloge piepte om de kilometertijd aan te geven, deed ik dat even niet. Ik schopte tegen een boomwortel en kon mezelf nog maar net staande houden. “Bah, let op Margo!”

Na het bos volgt een stukje asfalt. Mijn gehoopte tempo haalde ik zeker niet, maar ik wist wel dit ik beter liep dan vorig jaar op ditzelfde parcours. Ik draaide van het laatste fietspad langs de achterzijde het VESTROCK-terrein op. Onverhard en omhoog… Mijn snelheid verloor ik volledig. De laatste kilometers waren zwaar. De stadswallen volgde. Het pad naar boven wandelde ik. Terwijl ik liep te rekenen kon ik weer langzaamaan tempo maken. Als ik dat tempo nog twee kilometer kon aanhouden, dan zou ik zeker sneller zijn dan vorig jaar.

Gelukkig! Daar stond mijn loopmaatje Nadia mij in de buurt van de molen op te wachten. De laatste kilometer doen we samen! Zij kletst tegen me aan, leidt me af en samen laten we de stadswallen achter ons. De laatste paar honderd meter lopen we tussen publiek. Heel even kreeg ik vleugels! Samen renden we hard naar de finish.

Erg blij met mijn 21,8 km in een tijd van 2 uur en 15 minuten (3 minuten sneller dan vorig jaar) stond ik uit te blazen na de finishlijn. En onder het genot van alcoholvrije biertjes bleef het in de zon op de markt in Hulst nog lang gezellig!

PS: Maandag werd het item ‘Marathon Zeeuws-Vlaanderen’ uitgezonden bij Omroep Zeeland. Gelukkig hadden ze het interview met mij niet gemonteerd in de sfeerrapportage. Blij!

Foto door Johnny Dooms

Fotograaf: Paul Borgt

Foto door Liesbeth van der Hulst

Foto door Ben en Hennie Janse

Fotograaf: Marco Pijpelink

Fotograaf: Gino van den Broecke

Fotograaf: Gino van den Broecke

Foto door Johnny Dooms

Finish Team 830 via Racetimer (een tel of tien wachten, dan start het filmpje).

Foto’s en afbeeldingen via Paul Borgt, Marco Pijpelink, Gino van den Broecke, Johnny Dooms, Liesbeth van der Hulst, Ben & Hennie Janse en eigen beheer.

© Margo Hermans, april 2015