Vraag je aan de jeugd van tegenwoordig “heb je penvrienden?”, dan kijken ze je vast met vraagtekens in hun ogen aan. Penvrienden… Waarschijnlijk kennen ze het woord niet eens.
Jeannette en ik hebben elkaar zo’n dertig jaar geleden leren kennen. Als penvriendinnen inderdaad. Zij betaalde 10 Australische dollars aan een organisatie; ik 10 Nederlandse guldens. Beiden ontvingen we tien adressen van mensen over de hele wereld – onze voorkeur voor landen mochten we aangeven – en al deze mensen wilden ook een ‘penpal’ zijn. Of ik nu bij Jeannette op haar lijst stond, of zij op de mijne, dat weten we niet meer.
Ik vond het geweldig om brieven te schrijven. Op een gegeven moment had ik wel tien tot vijftien penpals van over heel de wereld. Het ene meisje schreef ik wat vaker, de andere iets uitgebreider. Altijd keek ik reikhalzend uit naar de post die de postbode bezorgde. De brieven van Jeannette uit Australië daar werd ik altijd het meest blij van.
Brieven schrijven doen Jeannette en ik al lang niet meer. Ons contact veranderde van papier naar e-mails. En de laatste jaren communiceren we via WhatsAppjes, berichten via Facebook Messenger en privé-berichten via Twitter.
In de winter van 1996-1997 zagen we elkaar voor het eerst. Ongelofelijk spannend was het om Jeannette met haar man op te halen bij het treinstation in Antwerpen. Daar was ze dan in het echt! Zo bijzonder om te merken, dat de klik die we hadden op papier er in werkelijkheid ook was! Een paar dagen verbleven ze bij ons thuis en wij lieten hen stukjes van Nederland en België zien. Afscheid nemen was lastig… Zouden we elkaar ooit nog terug zien?
We zagen elkaar weer in 2001. Samen met mijn wederhelft maakte ik een reis door Australië. Toen Jeannette en ik elkaar weer zagen in Sydney voelde het gelijk weer goed. Een aantal dagen logeerden wij bij hen thuis en zij lieten ons de stad en de omgeving zien. Geweldig om elkaar een tweede keer in levende lijve mee te maken. Eten bij haar aan tafel en samen thee drinken voor het slapen gaan. Wederom was het afscheid lastig.
Onze contacten, door alle levensfases heen, bleven intensief. Het gevoel van een goede vriendin aan de andere kant van de wereld… Zo dicht bij elkaar staan, maar zo ver van elkaar af wonen. Zo bijzonder.
Dat we elkaar in 2008 een derde keer ontmoetten was geweldig. Beiden zo bewust van het feit dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Deze keer logeerden we niet bij hen in huis, maar hadden we een hotel ‘om de hoek’. ’s Avonds bleef mijn wederhelft met onze zoon op de hotelkamer; ik reed met de auto naar haar huis. Ik kookte soep op haar fornuis en ’s avonds dronken we samen thee. Beiden met het gevoel dat we eigenlijk gewoon bij elkaar om de hoek zouden moeten wonen. Tranen met tuiten huilden we toen de dagen voorbij waren.
Wanneer ik deze tekst plaats op mijn blog, zijn mijn mannen en ik weer bijna thuis van onze derde reis naar Australië. Terwijl ik dit schrijf, een dag voor het begin aan onze reis, staan de tranen in mijn ogen. Echt over een paar uur zien Jeannette en ik elkaar weer! Voor de vierde keer!
Natuurlijk neem ik een cadeautje voor haar mee. Maar wat? Na lang nadenken wilde ik iets blijvend, iets Nederlands, liever zelfs iets Zeeuws geven. Ik heb voor ons beiden een zilveren armband laten maken. Eind van de week geef ik haar de armband. Eén Zeeuwse knoop aan twee armbanden. De knoop zullen we doorbreken; beiden dragen we dan een helft. Zo blijven we altijd een beetje bij elkaar. ♥
31 augustus 2016 bij 07:41
Wat een mooi verhaal en mooi gebaar met de armband Margo! Sterkte bij het afscheid en een goede reis terug!
LikeGeliked door 1 persoon
22 september 2016 bij 07:32
Dank je wel! Het afscheid was niet eenvoudig… Maar de herinneringen zijn weer zo mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
31 augustus 2016 bij 08:14
Wauw wat mooi!!!! Ga onwijs genieten
LikeGeliked door 1 persoon
27 september 2016 bij 10:11
Heb enorm genoten!
LikeGeliked door 1 persoon
31 augustus 2016 bij 08:50
Wat bijzonder om zo een vriendschap te hebben! Prachtig cadeau ook dat je haar gaat geven. Geniet van de tijd samen. Ik had vroeger ook veel penvriendinnen, mijn hart ging bijna van niets sneller kloppen dan van de postbode. ( En niet om de postbode zelf haha ) Heel veel plezier!! x
LikeGeliked door 1 persoon
27 september 2016 bij 10:12
Weet precies wat je bedoeld met “mijn hart ging bijna van niets sneller kloppen”. Heb dat ook altijd zo ervaren. Het was geweldig om weer samen te kunnen zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
31 augustus 2016 bij 10:02
Wat een mooi verhaal Margo, bijzonder en ontroerend. Dat het een fijne reis is geweest en een geweldig weerzien met je ‘penpal’ Jeannette!
LikeGeliked door 1 persoon
27 september 2016 bij 10:13
Het weerzien was geweldig, Ellie! Het verhaal waar ikzelf een rol in speel, vind ik ook zelf erg mooi! Maakt me blij!
LikeLike
31 augustus 2016 bij 10:31
Héél bijzonder. Dit zijn verhalen die me blij maken.
LikeGeliked door 1 persoon
27 september 2016 bij 10:14
Dank je wel voor je reactie Mies. Ook ik lees dit soort verhalen graag.
LikeLike
31 augustus 2016 bij 11:09
Mooi zo’n vriendschap en wat heerlijk dat jullie elkaar nog eens kunnen zien!
Vast weer een heerlijke tijd geweest. Safe trip home, lief mens.
XxX
LikeGeliked door 1 persoon
27 september 2016 bij 10:15
Dank je wel, Patty. Wat zeg je dat toch ook weer lief!
LikeGeliked door 1 persoon
31 augustus 2016 bij 11:45
Mooi! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
27 september 2016 bij 09:37
Thanks!
LikeGeliked door 1 persoon
31 augustus 2016 bij 13:14
Wat een prachtig verhaal, en ja zo jammer dat het eigenlijk niet meer bestaat, zo heb ik ooit ook een penvriendin gehad maar dan gewoon in Nederland, zij was heel wat ouder dan ik was, we hebben elkaar dan ook op vakantie in Oostenrijk ontmoet, helaas na een paar jaar omdat zij al ging studeren waar ik nog in de brugklas moest starten eigenlijk, is het contact gewoon verandert. We hebben elkaar nooit meer gezien wel heb ik nog foto’s van haar, in Oostenrijk.
Koester dit moment, en wat een prachtig gebaar van de Zeeuwse knoop, heel erg mooi en typisch Hollands vanuit jouw streek! ❤
X
LikeGeliked door 1 persoon
27 september 2016 bij 10:16
Ik koester ‘ons verhaal’ heel diep in mijn hart!
LikeGeliked door 1 persoon
31 augustus 2016 bij 14:25
Een mooi verhaal. Je moeder vertelde al, dat je er voor de derde keer op vakantie was.
Afgelopen week was ik wat aan het zoeken, en ik kwam jullie ” Nieuwjaarswens” tegen, die je ons stuurde voor het jaar 2009. Samen met jullie drie kinderen. Erg leuk om dat weer te zien. Juist op moment dat jullie in Australie zijn. Maar dan wel aan de oostkant.
Jammer dat je het Zeeuwse knoopje van de ring niet meer hebt. Ik heb er nu een hangertje van gemaakt.
LikeGeliked door 1 persoon
20 september 2016 bij 22:02
Wat leuk dat je de kerstwens bewaard hebt!
Zou ik dat Zeeuwse knoopje echt niet meer hebben? Ik ga eens zoeken bij mijn ouders.
LikeLike
4 september 2016 bij 20:36
Prachtig om te lezen van jullie warme vriendschap!
Bewonderende groet,
LikeGeliked door 1 persoon
20 september 2016 bij 21:58
Dank je wel, Rob!
LikeLike
7 september 2016 bij 09:58
Wat een mooi en warm verhaal en wat een mooie vriendschap.
LikeGeliked door 1 persoon
20 september 2016 bij 21:56
Dank je wel! Inderdaad een erg mooie vriendschap! Waardevol & koesteren!
LikeLike
25 september 2016 bij 17:54
Wat een mooi verhaal Margo, heel bijzonder dat jullie zo door de jaren heen nog zo veel contact hebben gehouden! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
27 september 2016 bij 09:37
Dank je wel, Jessica! Ja, een vriendschap om te koesteren.
LikeLike