Alweer bijna anderhalf jaar is mama ziek. Ze heeft voor de tweede keer kanker. Toen ze de eerste keer met deze ziekte geconfronteerd werd, was ze 58 jaar. Nu is ze 75. Doordat mijn ma ziek is, is niet alleen haar leven maar ook het leven van mijn pa overhoop gegooid.
Ruim zesenveertig jaar geleden gaven mijn ouders elkaar het ja-woord. Ze beloofden er voor elkaar in voor- en tegenspoed te zijn. Niet altijd is het voorspoed geweest, maar gelukkig was er weinig tegenspoed. Een ziekte als kanker zorgt nu af en toe voor het gevoel van tegenspoed.
Na het geven van het ja-woord vormden mijn ouders een gezin. En zoals dat dan gaat neemt ieder een rol op zich. De één is meer de verzorgende. De ander is meer van het regelen. Wanneer één van beiden ziek wordt, worden taken van de ene persoon logischerwijs door de ander overgenomen.
Zo ook bij mijn ouders. Door de ziekte van mama valt er hier en daar een gat in de verzorgende rol. Ik heb bewondering voor mijn pa, hoe natuurlijk hij taken overneemt. Het gaat soms slechts om kleine dingen zoals de was bij de wasmachine brengen, boodschappen doen en haar een arm geven bij een wandelingetje, maar deze zijn van o zo’n grote waarde. Het is mooi en fijn om te zien hoe zorgzaam pa voor ma is. Hoe graag hij de beste zorg voor haar wil. Mijn grote stoere sterke papa van 74, laat zijn zorgzame kant zien. Hij omringt mama met liefde. Eigenlijk wil ik vooral zeggen: “Ik ben trots op je pa”. ♥
Ik ben zelf een sponsoractie gestart in combinatie met het trainen voor en – hopelijk – het lopen van mijn eerste marathon:
Margo rent voor KWF Kankerbestrijding
Wil jij mij steunen door te doneren? Kijk dan even op de doneerpagina via: https://www.doneeractie.nl/margo-rent-voor-kwf-kankerbestrijding/-1002.
Mijn dank is groot. Maar de dank van mensen die kanker hebben, is groter.
Beeldmateriaal in eigen beheer.
© Margo Hermans, februari 2017
Gerelateerde artikelen:
Lieve, lieve, lieve mama, 4 oktober 2015
Achtbaan van emoties, 7 oktober 2015
Lichtpuntjes, 21 oktober 2015
Staalgrijze lokken, 25 november 2015
Samen Kerst vieren, 23 december 2015
Krachtige vrouw, 23 maart 2016
Verlenging chemopauze, 17 augustus 2016
Angst is schaduw, 30 november 2016
22 februari 2017 bij 07:04
Ontroerd…
LikeGeliked door 1 persoon
24 februari 2017 bij 16:25
… dank je!
LikeGeliked door 1 persoon
22 februari 2017 bij 07:41
Mooi van je pa hoe hij taken op zich neemt.
Een ontroerend verhaal Marga
Aum Shanthi
LikeGeliked door 1 persoon
24 februari 2017 bij 16:25
Dank je wel!
LikeGeliked door 1 persoon
22 februari 2017 bij 08:37
Prachtig Margot en ga je zeker ook sponseren!
XxX
LikeGeliked door 1 persoon
24 februari 2017 bij 16:26
Merci Patty, en wat lief dat je gaat sponsoren!
LikeGeliked door 1 persoon
22 februari 2017 bij 09:18
Mooi.
LikeGeliked door 1 persoon
24 februari 2017 bij 16:26
Merci!
LikeGeliked door 1 persoon
22 februari 2017 bij 11:40
Wat een schrijven vol van liefde, ik hoop oprecht dat ze nog met gemak de 50 jaar halen samen, en het liefst in volle gezondheid en mijn hopen, is een absolute wens.
X
LikeGeliked door 1 persoon
24 februari 2017 bij 16:26
Dank je wel voor je lieve wens. Ik hoop het ook zo!
LikeGeliked door 1 persoon
22 februari 2017 bij 14:35
Ontroerend ❤
LikeGeliked door 1 persoon
24 februari 2017 bij 16:26
Dank je wel, Ellie!
LikeLike
22 februari 2017 bij 18:41
heel mooi geschreven en o zo waar!
LikeGeliked door 1 persoon
24 februari 2017 bij 16:27
Dank je wel, Lodi!
LikeLike
23 februari 2017 bij 13:44
Margo, wederom ontroerend om dit te lezen. Het heeft een grote impact op jullie alle vijf. En echt chapeau voor mijn broer en jouw vader. Moed en sterkte voor allen
LikeGeliked door 1 persoon
24 februari 2017 bij 16:27
Dank je wel voor je lieve woorden alweer, tante Marleen!
Het hart zit goed!
LikeLike
26 maart 2017 bij 15:42
Ontroerend, ik hoop dat je vader en moeder nog lang samen kunnen zijn. Hopelijk overwint jemoeder nogmaals deze vreselijke ziekte.
LikeGeliked door 1 persoon