Rotterdam op hardloopschoenen

Loopmaatjes vroegen me mee. In eerste instantie was ik, ondanks dat ik er veel zin in had, huiverig om me aan te melden. Geen idee welke uitwerking mijn eerste marathon op mijn lichaam zou hebben. Maar uiteindelijk dacht ik zo’n anderhalve maand geleden: “drie weken na het lopen van de marathon, moet mijn lichaam toch wel weer in staat zijn om 10 kilometer hardlopen te verdragen”. Met die gedachte meldde ik mij aan voor de Rotterdam Urban Trail.

Vooraf had ik last van gezonde spanning. Met – na 15 april – nog maar een keer of drie gelopen te hebben, telkens slechts zo’n 5 kilometer, was ik onzeker of mijn lichaam klaar zou zijn om weer een afstand van 10 kilometer te lopen. Een enkele dag voordien ontdekte ik op de website dat afstand van de Rotterdam Urban Trail 11,7 kilometer zou zijn. Hmm… een stukje verder dan dat ik dacht!

Buiten bij het Nieuwe Instituut stonden we aan de startlijn. Wat een koude wind waaide er onder de overkapping! We dansten ons warm op de bekende klanken van de Urban Trails. Vanuit de kou liepen we gelijk de heerlijke warmte van het gebouw in. Voordat ik het in de gaten had waren we alweer buiten en was ik volledig vergeten te kijken naar wat er te zien was… Enkele honderden meters verder liepen we de trappen van het RET Metro Station Eendrachtsplein af en even later liepen we ze omhoog om buiten onze weg te vervolgen naar Poppodium Rotown Rotterdam. Daar werden de restanten van het nachtleven nog opgeruimd.

Bij Miniworld Rotterdam werden we gemaand tot wandelen. De stad Rotterdam ambachtelijke in miniatuur nagebouwd. Heel veel tijd tot kijken namen we niet, maar ik zag al gauw dat het echt knappe bouwwerkjes waren. Ogen tekort! Groothandelsgebouw Rotterdam kende ik van naam; een beeld had ik er niet bij. Nu wel. Wat een mooie architectuur! Dit sprak me aan; had graag even langer en beter rondgekeken.

Club Bar had haar deuren geopend voor de lopers. Van het nachtelijke uitgaansleven was niets meer te merken toen wij er doorheen renden. Al gauw kwamen we aan bij De Luchtsingel: Rotterdam Noord wordt door De Luchtsingel – een geel pad hoog boven de grond – verbonden met Rotterdam Centrum en “blies nieuw leven in een vergeten gebied”. Trappen op; trappen af. Geweldig om hoog in de stad te lopen!

Via BIRD – podium, club en restaurant – liepen we naar Hofpleintheater. Een lied met Feyenoord galmde uit de luidsprekers, we liepen trappen op en kwamen uit in het naaiatelier van het theater; we maakten een rondje langs naaimachines, paspoppen en kostuums. Bij het verlaten van het pand liepen we ‘ritmisch’ over een heuse catwalk. Bij Containerbar Noord was een verzorgingspost ingericht. Deelnemers werden voorzien van bekertjes water.

Als ik iets van alcohol drink, kies ik tegenwoordig liever voor een biertje. Dat er een brouwerij in de route was opgenomen vond ik daarom erg tof. Jammer was dat we niet een slokje mochten proeven bij Brouwerij Noordt, die gehuisvest is in een voormalige brandweerkazerne. Ook Museum Rotterdam was onderdeel van het parcours. Ik gaf daar een high-five aan een medewerkster. Wat er verder te zien was? Geen idee!

Bij het Centraal Station stond een collega te supporteren. Wat een leuke verrassing! De parkeergarage van het World Trade Center was een flinke uitdaging. Zeven etages – negentig meter in cirkelvorm – omhoog rennen viel niet mee! Maar toen we eenmaal boven waren, werden we getrakteerd op een geweldig uitzicht over Rotterdam. Beats van een dj begeleidde ons. Daarna vervolgden we onze weg en kwamen we uit in de gangen van de kantoren van het World Trade Center; wat bijzonder om hier te zijn. De enorme trappen leidden ons naar buiten.

We passeerden de Markthal en daarna was het de beurt aan Bibliotheek Rotterdam. Niet alleen veel boeken, maar ook veel trappen, telt deze bieb! En een meisje dat heel mooi zong. Dat de Kubuswoningen onderdeel van het parcours waren, vond ik gaaf. Ik had altijd al eens zo’n woning willen bekijken. Helaas was er slechts één woning opengesteld. Het bezichtigen ervan hebben wij overgeslagen. Het was tamelijk druk…

Blaak House was één van de eerste bankgebouwen die na de oorlog werd gebouwd. Wij liepen over de wit marmeren vloeren en trappen naar de enorme bankkluizen in de kelder. Wat een mooi rijksmonument! Alleen… voordat ik het goed en wel doorhad, stonden we alweer buiten op de stoep.

Ook Museum Haven bij het Maritiem Museum Rotterdam was onderdeel van het parcours. Water vind ik altijd fijn! Al lopend snel even om me heen kijken, en weer door! We volgden de route en deze bracht ons bij Cinerama Filmtheater, een echte Rotterdamse bioscoop. Trappen brachten ons naar een bioscoopzaal waar we een rondje liepen langs de roodfluwelen stoelen.

Het Oogziekenhuis Rotterdam, aan de Schiedamse Vest, had haar deuren voor ons geopend. Rennen door een ziekenhuis is best een beetje gek; de tuin achter het ziekenhuis was mooi en daar is rennen niet zo vreemd. Via het Natuur Historisch Museum Rotterdam kwamen we uit bij de finish van de Rotterdam Urban Trail. Mijn sporthorloge gaf 13,38 kilometer aan. Ik was moe en mijn benen voelde zwaar, maar mijn lichaam had het goed gehouden. Nergens pijn!

Op naar de volgende stad om op hardloopschoenen te ontdekken. Daar heb ik nu alweer zin in!

Beeldmateriaal in eigen beheer, via mijn loopmaatjes en collega.

© Margo Hermans, mei 2017