Mama was ziek. Heel ziek. Tweeënhalf jaar lang streed ze tegen kanker. Leverkanker, kanker aan de dikke darm en later kwam de galblaas er ook nog bij. De teller bleef bij zesendertig chemobehandelingen steken. En spoedopnames? Een stuk of zes à zeven. Tel daar ook nog eens alle bloedafnames in het streekziekenhuis, de onderzoeken in het Universitair Ziekenhuis en de afspraken om de uitslag op te halen bij op… Angst en spanning bouwden zich op. Niet alleen bij mijn ouders; ook bij mij. Ik vond mijn modus om te overleven.
In september 2015 grepen angst en spanning ons aan de keel. Kanker! Weer… Hoe ga je ermee om wanneer bij één van je ouders die rotziekte – weer – geconstateerd wordt? Eerst voelde ik me lamgeslagen. Totaal ontredderd. Maar daar kom je nergens mee. Herpakken, dat was nodig! Mama was een sterke krachtige vrouw, ik noem het graag liefkozend ‘taai’, en ze liet zich niet uit het veld slaan. Papa steunde en begeleidde haar altijd. Ik volgde in alles mijn hart, gaf met liefde zorg en deed wat mogelijk was.
Al jaren zeg ik, dat hardlopen zorgt voor ‘wind door mijn hoofd’. Het zorgt ervoor dat ik weer denken kan, alles op een rijtje krijg. Ik merkte wanneer ik me zorgen maakte over de gezondheid van mama, ik telkens koos voor sport. Hardlopen is heel overzichtelijk. Telkens, en alleen maar, de ene voet voor de andere zetten. Ik begon meer te sporten en schafte een fiets aan. Kilometers wegtrappen, tegen de wind in. Alleen maar beslissen of ik links of rechts wilde gaan. Ook het aanleren van de borstcrawl kwam erbij. Alleen maar denken één, twee, adem. Eén, twee, adem. En verder niks.
Vaste momenten om te sporten gedurende de week gaven mij – naast het zorgen, ons gezin, werk en alle andere dingen – structuur. Die structuur had ik zo ontzettend hard nodig om te blijven functioneren. Mijn hoofd rustig te houden en mijn zorgen een plekje te geven. Structuur gaf me houvast. Met die houvast had ik het gevoel te kunnen overleven, terwijl mijn mama ♥ vocht en daarna stierf.
Beeldmateriaal in eigen beheer.
© Margo Hermans, maart 2018
Meer lezen over dit onderwerp?
Lieve, lieve, lieve mama, 4 oktober 2015
Achtbaan van emoties, 7 oktober 2015
Lichtpuntjes, 21 oktober 2015
Staalgrijze lokken, 25 november 2015
Samen Kerst vieren, 23 december 2015
Krachtige vrouw, 23 maart 2016
Verlenging chemopauze, 17 augustus 2016
Angst is schaduw, 30 november 2016
In voor- en tegenspoed, 22 februari 2017
Als zij zo sterk is, 29 maart 2017
113 steentjes, 26 april 2017
Mama toch, 20 september 2017
Mijn lampion brandt voor…, 6 december 2017
Seizoenen van het leven, 21 maart 2018
28 maart 2018 bij 06:51
Je bent een sterke vrouw Margo, je hebt gedaan wat je kon. Daarnaast nog een manier gezocht en gevonden om staande te blijven in zulke moeilijke tijden. Geweldig!! Ik wens je ook nu nog veel sterkte, doorgaan ondanks verdriet kost ook veel…
LikeLike
28 maart 2018 bij 08:12
Je vond en hebt een uitlaatklep. Dat is al heel wat. Ik hoop dat het zo goed mogelijk met je gaat. Sterkte Margo!
LikeLiked by 1 persoon
28 maart 2018 bij 08:38
Stomme ziekte. Heel veel sterkte.
LikeLike
28 maart 2018 bij 10:22
Ik vind het ontzettend erg van je, temeer omdat ik voel wat jij voelt. Mama stierf eraan en papa is nu even “schoon”.
Ik vond pas een uitlaatklep in mijn huwelijk, dik te laat natuurlijk.
Goed dat jij je gevoelens daarmee kan kanaliseren!
Dikke knuffel x
LikeLike
28 maart 2018 bij 10:51
Margo meer kan je niet doen. En voor jezelf iets zoeken om het te kunnen plaatsen. Maar dat zoeken mag ook geen vluchtweg zijn, anders blijft het achtervolgen.
En dat mag niet, geniet van je sporten van jouw leven van jouw zijn in deze wereld. Sterkte in alle opzichten
Aum Shanthi
LikeLike