Zweten deden we in straaltjes.

“Houd je hoofd binnen boord”, zei de schipper.

Een paar dagen geleden stond ik weer op zo’n sup-board. Dit keer op de Westerschelde.

Vroeg in de ochtend dronk ik een kopje koffie in de tuin rondom de B&B. Het voelde vertrouwd op deze dorpsboerderij.

De kabel schoot te vroeg los. Gelukkig waren we al op hoogte!

De één viel zelf in het water, de ander werd erin geduwd. Hilariteit alom.

Zondag liepen we beetje onwennig in het Kralingse bos. Zo’n concours hippique is voor ons een onbekende wereld.

Genieten van het moment; meer moet dat niet zijn.

Op het strand wurmde ik me in het duikpak. Ik voelde kriebels van spanning in mijn buik: Ging ik dit nu echt doen?

Niet volhouden? Komop zeg! De ritsen deden we tot aan onze neus dicht. Welterusten!

Maar 100 kilometer bij ons vandaan ligt de stad Leuven. Afgelopen weekend was ik er voor het eerst, maar wat mij betreft niet voor het laatst: I am Leuven it!

Het aanmeren met de kano bij een steiger was lastig. Nog lastiger het uit de kano op de kade klimmen. Waarom we zo moeilijk deden?

Daar stond ik dan op Schiermonnikoog. Ik was moe. Rennen was zwaar. Ik ging verder richting de zee en kreeg een brok in mijn keel.

In stilte keek ik vanuit de lucht naar beneden. Ik genoot.

Zeven zonnen aan de Ierse hemel, dat hadden we niet verwacht.

Nostalgie. Zo kun je het wel noemen, met de veerboot ‘naar de overkant’. 

Heerlijk om aan de Zeeuwse-Vlaamse kust met blote voeten over het strand te lopen!

21 heerlijke uren in Parijs.

Veel tijd om te kletsen hadden we niet. Daar stond onze schipper al op de deurmat.