Met kriebels in mijn buik verscheen ik zondagochtend aan de start.

Een paar dagen geleden stond ik weer op zo’n sup-board. Dit keer op de Westerschelde.

De kabel schoot te vroeg los. Gelukkig waren we al op hoogte!

De één viel zelf in het water, de ander werd erin geduwd. Hilariteit alom.

Genieten van het moment; meer moet dat niet zijn.

Eindelijk is het weekend. Dit keer eens geen plannen en geen verplichtingen.

Het aanmeren met de kano bij een steiger was lastig. Nog lastiger het uit de kano op de kade klimmen. Waarom we zo moeilijk deden?

In stilte keek ik vanuit de lucht naar beneden. Ik genoot.

Bijna tegelijkertijd sprongen we uit het bakje en zwommen we naar de kade. Mijn loopmaat hield het bietennet strak, zodat ik eenvoudig naar boven kon klimmen. Tjonge, wat een leuk obstakel was dit!

Een paar dagen vooraf kreeg ik spanningskriebels wanneer ik aan het evenement dacht. Heb ik wel voldoende getraind? Lukken die hoogtemeters me wel?

Ik liep de zeedijk af en een vrijwilliger hoorde ik zeggen: “Welkom in de hel. Het duurt maar 100 meter”.

Zeven zonnen aan de Ierse hemel, dat hadden we niet verwacht.

Nostalgie. Zo kun je het wel noemen, met de veerboot ‘naar de overkant’. 

Vaak is onze agenda voor het weekend best vol met afspraken, of gewoon met dingen die we graag willen doen. Heerlijk om dan in een weekend toch een keer ruimte te hebben voor iets spontaans.

Ik voel de wind zachtjes langs mijn voeten gaan.

Het was bijna windstil. Vogels floten, kikkers kwaakten en ik keek naar de zonsondergang. Wat een enorm vakantiegevoel kreeg ik van dit Suppen! 

De zon stond hoog aan de hemel en er heerste een heerlijke relaxte sfeer op de weide.

Beetje stoeien, wat rennen en natuurlijk lopen op de paalhoofden.

Zeeland’s mooiste! Onverwachts kreeg ik een startnummer aangeboden.