Ken je dat verhaal van die twee vriendinnen die naar Barcelona gingen?

Soms werd ik ’s nachts angstig wakker.

“Wij zijn zeer content”, zei de arts. Als de arts content is, dan zijn wij wat geruster.

Zittend in de wachtruimte van het ziekenhuis kreeg ik het opeens toch een beetje benauwd.

Donderdag – de dag voor Kerstmis – is mama haar vierde chemokuur voorbij.

Haarstrengen in diverse grijstinten en prijsklassen. Lastig om de juiste kleur te vinden.

Ook al is de hele situatie nog zo ernstig of lastig, toch zoek ik altijd naar een lichtpuntje.

Alles, maar dan ook alles, lijkt onbelangrijk en onbenullig in verhouding tot mijn mama.

Vanuit het niets…

Angst en schaduw kijken om de hoek.