In het hospice vond mama rust en kon haar levenscirkel rond worden.

Ik hield haar hand vast en probeerde mijn tranen weg te slikken.

Jouw strijd is ten einde. Dag allerliefste mama.

Ken je dat verhaal van die twee vriendinnen die naar Barcelona gingen?

Wat het zwaar maakt, is dat het om een geliefde gaat.

Ik ben trots op je!

Soms werd ik ’s nachts angstig wakker.

“Wij zijn zeer content”, zei de arts. Als de arts content is, dan zijn wij wat geruster.

Zittend in de wachtruimte van het ziekenhuis kreeg ik het opeens toch een beetje benauwd.

Donderdag – de dag voor Kerstmis – is mama haar vierde chemokuur voorbij.

Haarstrengen in diverse grijstinten en prijsklassen. Lastig om de juiste kleur te vinden.

Ik vind het nu al spannend, maar heb er zin in!

Mijn schouders zijn sterk en ik kan veel dragen. Maar soms is het gewoon even teveel.

Ook al is de hele situatie nog zo ernstig of lastig, toch zoek ik altijd naar een lichtpuntje.

Alles, maar dan ook alles, lijkt onbelangrijk en onbenullig in verhouding tot mijn mama.

Vanuit het niets…

Angst en schaduw kijken om de hoek.