Voor het eerst is het vaderdag, zonder dat moeder er is.

Vroeg in de ochtend was ik klaar wakker. Veel te vroeg stond ik op. Ik was enorm zenuwachtig!

Ik zwaaide naar bekenden. Of gaf een zoen. Het voelde goed om er weer te zijn.

De bladeren van de bomen zorgden voor schaduw en dat was heerlijk. Ik volgde het pad dat slingerde door de heuvels.

Ik stond naast hem aan de waterlijn.

Genieten van het moment; meer moet dat niet zijn.

Op het strand wurmde ik me in het duikpak. Ik voelde kriebels van spanning in mijn buik: Ging ik dit nu echt doen?

Mijn hand zocht de hand van mijn lief en samen stapte we de enorme hal binnen. Een dame verwelkomde ons in het Frans. Nee voor mij geen champagne.

De laatste anderhalve kilometer werd mijn glimlach alleen maar groter en groter.

Trouw kun je het noemen. Of honkvast.

Ik weet zeker dat ook dit keer weer de tranen over mijn wangen rollen wanneer ik finish.

In het hospice vond mama rust en kon haar levenscirkel rond worden.

Ik hield haar hand vast en probeerde mijn tranen weg te slikken.

Ik zocht een modus om te overleven.

Dat je dan tranen hebt.

Jouw strijd is ten einde. Dag allerliefste mama.

Deze nieuwe sportieve uitdaging heeft net wat meer aandacht nodig.

Dat er nu een sportieve uitdaging van een ander kaliber op mijn agenda staat, kon natuurlijk niet uitblijven.

Serieus! Hoe kan het nu 30 (dertig!!) jaar geleden zijn dat ik eindexamen deed?