De nacht van 14 op 15 december sliepen Sonja en haar dochter Fransien voor het eerst in Ossenisse. ‘s Morgens om half 11 klopte ik aan bij Lageweg 41. Tussen de dozen dronken we koffie en kwam ik heel wat te weten.

Trots! Dat is hetgeen we met z’n allen mogen zijn.

Rietpluimen zwiepten af en toe in mijn gezicht. Ik sprong op het vlot en we trokken onszelf voort naar de overkant.

Hardop vroeg ik me af, waarom ik ook alweer dacht dat het een goed idee zou zijn om op zondag zo vroeg uit bed te komen.

Ik had nooit verwacht dat ik het zo leuk zou vinden om telkens weer op de fiets door de Zeeuws-Vlaamse polders te rijden.

Verdorie, de mijne was wel erg dicht bij het podium.

Zij wilde wel bij mij blijven, want dan zou ze dit keer wat trager lopen. Ik wilde wel bij haar blijven; misschien liep ik dan net wat harder?

Ik klom naar boven en voelde een draai in mijn maag… Zou dit een vleugje hoogtevrees zijn?

Met kriebels in mijn buik verscheen ik zondagochtend aan de start.

Jij wordt niet meer ouder.

Zweten deden we in straaltjes.

“Houd je hoofd binnen boord”, zei de schipper.

Een paar dagen geleden stond ik weer op zo’n sup-board. Dit keer op de Westerschelde.

Zomer! Vogels fluiten al vroeg. Ik heb vakantie en mijn biologische wekker werkt prima.

Vroeg in de ochtend dronk ik een kopje koffie in de tuin rondom de B&B. Het voelde vertrouwd op deze dorpsboerderij.

“Als toeschouwer moet je eruit kunnen halen wat voor jou belangrijk is”.

De kabel schoot te vroeg los. Gelukkig waren we al op hoogte!

De één viel zelf in het water, de ander werd erin geduwd. Hilariteit alom.

Zondag liepen we beetje onwennig in het Kralingse bos. Zo’n concours hippique is voor ons een onbekende wereld.