Genieten van het moment; meer moet dat niet zijn.

Op het strand wurmde ik me in het duikpak. Ik voelde kriebels van spanning in mijn buik: Ging ik dit nu echt doen?

Mijn hand zocht de hand van mijn lief en samen stapte we de enorme hal binnen. Een dame verwelkomde ons in het Frans. Nee voor mij geen champagne.

De laatste anderhalve kilometer werd mijn glimlach alleen maar groter en groter.

Trouw kun je het noemen. Of honkvast.

Ik weet zeker dat ook dit keer weer de tranen over mijn wangen rollen wanneer ik finish.

In het hospice vond mama rust en kon haar levenscirkel rond worden.

Ik hield haar hand vast en probeerde mijn tranen weg te slikken.

Ik zocht een modus om te overleven.

Dat je dan tranen hebt.

Jouw strijd is ten einde. Dag allerliefste mama.

Deze nieuwe sportieve uitdaging heeft net wat meer aandacht nodig.

Dat er nu een sportieve uitdaging van een ander kaliber op mijn agenda staat, kon natuurlijk niet uitblijven.

Serieus! Hoe kan het nu 30 (dertig!!) jaar geleden zijn dat ik eindexamen deed?

Aan het einde van de training stond er net geen 16 kilometer op de teller.

Niet volhouden? Komop zeg! De ritsen deden we tot aan onze neus dicht. Welterusten!

Als ik dit alles zo even overpeins, dan kan ik niet anders dan concluderen dat schrijven mij energie geeft.

Hoe zorg je ervoor dat je kind beseft wat eigenlijk de betekenis van Kerst is?

Kerst, ik hou ervan.