Korte, stoere, staalgrijze lokken heeft ze. Opnieuw. Niet van zichzelf. Daar heeft de chemokuur wel voor gezorgd. 12 oktober had ze haar eerste chemokuur; de tweede op 26 oktober. Twee weken daarna begon het mooie staalgrijze haar dof te worden en nu, een week later, heeft mijn mama een ‘haarwerk’.
In het Zeeuws Vlaamse dorp Koewacht huist een haarwerkspeciaalzaak. Een zaak waar je alleen terechtkomt wanneer je een haarprobleem hebt. Het intake-gesprek bij De Haarzaak verliep prettig. Ze polsten wat we al wisten, tastten af hoe emotioneel we waren en gingen daarna van start. Omtrek van mama haar hoofd werd op drie manieren gemeten: de lengte, de breedte en rondom. Boeken met verschillende modellen kwamen op tafel. We zochten twee modelletjes uit die het beste passen bij mama haar huidige kapsel.
Haarstrengen in diverse grijstinten en prijsklassen werden erbij gepakt. Best lastig om de juiste kleur grijs te vinden. De ene te warm, de ander te koel, de volgende te blond en daarna weer één te donker. Alle strengen bekeken we goed, we elimineerden en uiteindelijk keken we nog eens goed in de spiegel met de strengen naast mama haar eigen lokken. De keuze was gemaakt!
Vorige week was het dan zover; steeds meer grijze haren bleven tussen haar vingers hangen, wanneer mama met haar hand door het haar wreef. Om te voorkomen dat anderen zouden zien dat de haaruitval begonnen was, maakten we op korte termijn een afspraak bij De Haarzaak.
Een stapel van zes dozen werd bij ons gebracht. Zoveel keuze aan haarwerken! Dat had ik nooit verwacht. Het eerste model wat mama aangepast werd, zat gelijk verrassend mooi. Okay, het leek wel of ze een week of vier te lang had gewacht om naar de kapper te gaan. Maar toch!
Alle haarwerken werden gepast; de eerste bleek gewoon de juiste te zijn. Toen was het tijd om de haren te knippen. Kort, heel kort. Vooraf dacht ik dat ik zou moeten huilen bij het afknippen van mama haar mooie grijze haar. Maar ze was zelf heel rustig. Daarom was het ook voor mij niet emotioneel.
Het haarwerk had een volle bos synthetisch haar. Daarom werd het – op mama haar hoofd – eerst ‘luchtig’ knippen. Gelijk viel het haarwerk veel natuurlijker. Daarna werd het model erin geknipt. Een half uurtje later zette mama haar bril op. Bijna geen verschil te zien met daarvoor!
En mama? Ze straalde!
Beeldmateriaal in eigen beheer.
© Margo Hermans, november 2015
25 november 2015 bij 06:48
Heerlijk dat je mama blij is! Ondanks alles… 😦 Heel veel sterkte!! Ik zal regelmatig een kaarsje branden voor jullie allemaal!! Xx
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:18
Dank je wel!
LikeLike
25 november 2015 bij 08:02
Ontroerend en eerlijk verhaal, mooi geschreven, Margo. Tussen de regels door lees ik hoe moedig en dapper je moeder is. Warmte en kracht toegewenst voor jullie allemaal!
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:18
Ze is zo sterk!
LikeLike
25 november 2015 bij 08:07
X voor beiden
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:18
X
LikeLike
25 november 2015 bij 08:16
Mooi geschreven. Sterkte voor jou en je moeder!
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:19
Twee keer merci!
LikeLike
25 november 2015 bij 08:30
Véél sterkte voor je mama.
Heel ontroerend verhaal ook.
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:19
Dank je wel!
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:28
Dank je, Margo.
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 08:38
Slik. Zo oprecht geschreven. Herkenbaar. Vorig jaar meegemaakt met mijn zusje. Ondertussen heeft ze haar eigen mooie dos haar terug. Je mama ziet er echt mooi uit met het nieuwe kapsel. Ik wens haar veel goede moed en een voorspoedig herstel.
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:21
Ik vertrouw er ook op dat mama straks haar eigen haardos weer heeft!
Dank!
LikeLike
25 november 2015 bij 09:41
Dit verhaal heeft me diep ontroerd. Heel veel kracht en liefde toegewenst met elkaar om dit te doorstaan en ik hoop dat ze snel beter mag zijn. Het kapsel staat haar goed, heel natuurlijk. Liefs, Rowenda
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:21
Dank je wel, Rowenda!
LikeLike
25 november 2015 bij 10:39
bij het lezen kreeg ik wel tranen die over mijn wangen liepen. Ik herken het proces bij de haarwerkspecialist, Je moeder heeft echt een mooi haarwerk. Het allerbeste voor jullie allemaal. En een mooie foto van haar
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:22
Klopt tante Marleen dat jullie dat proces kennen… X
LikeLike
25 november 2015 bij 10:53
Slik… Mooi en ontroerend geschreven.
Fijn dat dit er is… Maar ook bizar toch?
Dikke knuffel
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:22
Heel fijn; helpt bij het zelfvertrouwen!
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 11:36
Ben er stil van.
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:23
Ik ook vaak…
LikeLike
25 november 2015 bij 11:37
Zwaar emotioneel kan dit zijn, zoiets uit te moeten zoeken, maar als jouw mama alleen maar blij is, dan is het goed… Fijn toch dat dit kan.
X
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 16:23
Het is goed; en inderdaad fijn dat dit wel kan!
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 12:52
Heel fijn dat ze zo blij is! Lijkt me heel emotioneel… Het is fantastisch dat deze haarwerken bestaan!
LikeLiked by 1 persoon
26 november 2015 bij 08:29
En zo fijn dat zo’n haarwerkspeciaalzaak hier ‘gewoon’ in de regio is.
LikeLiked by 1 persoon
25 november 2015 bij 18:43
Oh, wat fijn dat het haarwerk bevalt. Het staat ook heel natuurlijk!
LikeLiked by 1 persoon
26 november 2015 bij 08:28
Vind ik ook! Dat is natuurlijk ook de bedoeling!
LikeLike
25 november 2015 bij 19:53
Heel aangrijpend Margo. Het ziet er in ieder geval prachtig uit. Heel veel sterkte voor jullie allebei. Ik heb het met mijn vader meegemaakt mooi als ze dat dan met je wil en kan delen.
LikeLiked by 1 persoon
26 november 2015 bij 08:30
Dank je wel, Maret. En klopt… het is een heel bijzonder proces. Niet alleen moeilijk.
LikeLike
26 november 2015 bij 13:47
Ik moest wel bijna huilen… mooi geschreven, veel sterkte voor jullie allebei.
LikeLiked by 1 persoon
27 november 2015 bij 09:40
Dank je wel, Jenn!
LikeLike
27 november 2015 bij 09:37
zo’n mooi verhaal, trots moedig krachtig en veel liefde ….ik heb moeten huilen bij het lezen van je blog…maar dat komt door mijn eigen verhaal….ik brand elke dag een kaarsje voor jullie en wens jullie alle sterkte en veel voorspoed! x
LikeLiked by 1 persoon
27 november 2015 bij 09:38
En ik krijg dan weer kippenvel van jouw antwoord, Manon… X
LikeLike
29 november 2015 bij 11:52
Wat heerlijk dat tegenwoordig zoiets kan en je toch ietwat een gevoel van eigenwaarde kan behouden. Ook weer een voorbeeld van ‘mooi grijs, is niet lelijk’. Als jij ook die grijstint in je haar hebt, hoef je niet te verven 😉
In gedachte bij jullie!
LikeLiked by 1 persoon
30 november 2015 bij 17:02
Heftig dat het nodig is, maar wel heel erg mooi dat dit tegenwoordig kan. Veel sterkte voor jou en je moeder en alle andere dierbaren om jullie heen.
LikeLiked by 1 persoon
5 december 2015 bij 16:55
Tjonge wat zijn dit toch altijd heftige gebeurtenissen!
Maar mooi dat het zo geslaagd is en je mama er blij mee is!
Sterkte verder!
LikeLiked by 1 persoon